Ik kan me niet concentreren.”, zegt hij. “Ik leer die tafels nooit!”– Hoe gaat dat, je niet concentreren?, vraag ik.
Nou, dan wil ik iets doen, of nee, dan moet ik iets doen, bijvoorbeeld de tafels leren, en dan, voordat ik het eigenlijk door heb, ben ik al weer wat anders aan het doen.
– En dan? Nou dan blijf ik gewoon, bijvoorbeeld, stuiterballen en vergeet ik alles. – Behalve die stuiterbal… Ja! En dan hoor ik niks, zegt mijn moeder, en dan wordt ze soms boos. Maar ik ben dan echt, zeg maar, ergens anders.
– Je gaat helemaal op in je stuiterbal..? Er bestaat even niets anders meer voor je..
Ja, precies! Hoe moet dat nou?
– Wàt een concentratie, zeg ik! Wat kun jij je goed concentreren!
De lamp doet ’t uitstekend van deze jongeman. De lamp die zijn concentratievermogen voorstelt. Hij richt hem alleen op iets anders dan hij (of zijn moeder) wenst of verwacht.
We gaan, samen, op onderzoek: Waar wil je je lamp op richten? Hoe lang blijft ie aan? Wanneer zet je je lamp aan? Waar zet je hem aan? Hoe zet je hem aan, en waar bewaar je die lamp?
Zo leerde deze jongen wat concentratie was, hoe hij zijn concentratie op kon zoeken, het concentratieknopje aan kon zetten. En.. wat zijn motivatie daarvoor was! Tja… toen waren de tafels eigenlijk een peulenschil!
Ik weet mijn concentratieknopje te vinden, en kies mijn focus.