Het hekje.

Het hekje.

“Dat hek is met een reden gesloten. Wij zijn niet open.”

Ik geef met een milde lach  aan dat het me spijt dat ik toch door dat dichte hekje ben gegaan om te vragen of ze misschien al open zijn.

“Wij sturen u nu niet weg, maar …..

dat hekje is met een reden gesloten.”

Ik adem uit. En ik buig.

Er is geen hekje meer, maar een groot menselijk hek, een kloof, die alleen te overbruggen lijkt via de brug van schuld en onschuld, via macht, via goed en kwaad.

Vandaag sta ik weer even voor dit grote hek, nadat ik het kleine hekje zachtjes probeerde te openen. Het grote hek tussen mens en mens, waar blijkbaar eerst schuld gevoeld moet worden, en schaamte, en pijn, en heel veel verdriet.

 

In de supermarkt trof ik een vriend. Hij zei me: “Als dat hekje je grootste probleem is vandaag…”

Ja, zei ik. Ik kijk jou aan. Ik maak contact met jou. Jij maakt contact met mij. We omhelzen elkaar. We zien elkaar. We voelen elkaar. Wat ik zeg, hoor jij. Jij laat het binnenkomen, en jij geeft jouw reactie. Ik voel geen hek. Ik voel geen gebied waar ik eigenlijk niet mag komen. Ik voel niet dat ik er eigenlijk niet mag zijn. Ik voel me welkom. Ik mag er zijn.

Het kleine hekje is daar vaak tussen mensen, tussen volwassenen die elkaar ontmoeten in een cafeetje. Tussen een vader en een moeder, een leerkracht en een ouder, een ouder en zijn kind.

Als ik je iets geef, iet vraag, iets zeg. Als ik bang ben, iets lekker vind, of pijn heb. Wil je dan even naar me kijken, wil je dan even naar me luisteren, of er gewoon even zijn? Wil je me dan even binnenlaten? Dan hoeven we straks geen hekken te slopen, of te gaan zoeken naar de sleutel.

Dankjewel.

Het is juist nu dat ik teruggevoerd word naar het hekje van afgelopen zaterdag, omdat ik híer ben en er niet kan zijn voor kinderen, jongeren en ouders elders. Mijn cirkel van betrokkenheid voelt groot, mijn cirkel van invloed is klein en hier om mij heen. Ook ik heb een hekje om mij heen. Van achter dat hekje kijk ik en voel ik en luister ik naar jou. Jouw pijn is niet de mijne. Ik zal nooit voelen en begrijpen wat jij voelt, en wie jij precies bent. Maar…

        ik zal naar je kijken, ik zal naar je luisteren, ik zal naar je zijn, als mens naast mens. Zonder macht en onmacht, zonder schuld en schaamte, zonder of met pijn.
Jij, kleine betweter!

Jij, kleine betweter!

Kun je filosoferen met je meester die antwoorden geeft?

Kun je praten met je ouders die toch de regels bepalen?

In de communicatie tussen ouders en kinderen, leerkrachten en leerlingen, en ook bijvoorbeeld werknemers en hun ‘bazen’, treedt vaak verwarring op tussen de inhoud van het gesprek en een erachter verondersteld doel. Er speelt een machtsspel mee. Wat jammer van de eigenlijke inhoud, en van het plezier dat we kunnen hebben van een ‘goed gesprek’.

Praten, discussiëren, filosoferen gaat alleen op basis van gelijkwaardigheid. We leren kinderen aan om te vechten voor hun gelijk, in een ongelijk strijdveld. Ik ben van mening dat zij niet degenen zijn die daarmee beginnen! Hoogbegaafde kinderen in het bijzonder worden gezegd overal over te discussiëren, altijd maar gelijk te willen hebben. Maar:

Kinderen willen dat er naar ze geluisterd wordt, dat ze gezien en gehoord worden. Daar doet een kind alles voor. En dat is maar goed ook: daarmee voorziet het in zijn eerste levensbehoeften. Het kind zal schreeuwen als het geen voeding krijgt, en schreeuwen als het niet wordt aangeraakt. Heel goed! Het kan niet zelf overleven.

Kinderen, wat groter dan deze schreeuwende zuigeling, gaan gesprekken aan met hun ouders. Zij, als jonge kinderen, zien andere dingen, en hebben een andere interesse dan hun ouders. Ze willen mèt dàt autootje, òp díe fiets, en ze willen dàt programma kijken, en maken dat kenbaar. Niet dat ze het moeten krijgen, maar ze willen het heel graag, ze ontwikkelen hun voorkeuren.

Wat is je reactie als ouder? Ga je hierop in, als was het een (volwassen) eis, of ga je in op de inhoud? Wat vind je leuk? Laat eens zien! Wat is dat dan? Wow! Richt je je op een mogelijk achterliggend doel, alsof het een machtsspel betreft, dan zal het dit worden! En het zal zich verder als zodanig uitbreiden. Ga je hierop in als is het interesse, dan ontwikkelt zich dàt verder. We zien elkaar en leren onszelf kennen: Ik houd van gele Lamborghini’s.

Hoogbegaafde en hoogsensitieve kinderen zien en horen snel onlogica of tegenstrijdigheden in uitspraken en gedrag van een meester of jou als ouder. Ze pakken je erop, kan het jou als gevoel geven. of… ze wijzen je erop. Zo lang jij het niet als aanval op jouw persoon opvat, leert het kind dit ook te doen, eerder nog: leert het kind niet om dit ook te gaan doen!

Haal discussie en disciplinering* uit elkaar!

Discussie is oorspronkelijk niet iets om je gelijk te halen, maar om gedachten open te leggen (dis- cutere) , te onderzoeken. Die gedachten leg je niet bovenop elkaar, maar naast elkaar, dat vergelijkt wat gemakkelijker… De ene heeft dus niet een hogere status dan de andere.

Net als praten en filosoferen werkt dit alleen op basis van gelijkwaardigheid, als partners in gesprek. Hier komt het belangrijke verschil tussen luisteren en (trachten te) begrijpen en het eens of oneens zijn om de hoek kijken. Ik luister naar je, ik probeer je te volgen, op voet van gelijkwaardigheid. Daarmee zeg ik niets over mijn mening daarover. Daarnaast plaats ik mijn idee, en dan luister jij, en je vraagt, en je vult wat aan, enzovoort. Dat is een gesprek, en kan een discussie zijn, en kan een filosofisch gesprek zijn. Er spreekt hier geen macht die bepaalt of mijn mening zwaarder telt dan jouw mening. Ik zou ook niet weten waarom.

Dit is precies wat HB’ers niet snappen. Waarom zou jouw gelijk meer gelijk zijn dan het mijne….?

Dit is geen brutaliteit, dit is evenmin discussiedrang in mijn visie, of een aanval op autoriteit, of betweterigheid, of …. Het is, in den beginne, de wens om te onderzoeken!

En bij veel Gevoelige Denkers rijst op een moment de vraag waarom niemand onderzoekend te werk gaat, waarom iedereen maar zo gemakkelijk volgt, en hoe iedereen toch zo gemakkelijk haast zorgeloos leeft, enz…. Herkenbaar..? 

Ga niet in discussie, wordt ouders dan geleerd. Ga in discussie zeg ik, over de onderwerpen waarover gelijkwaardig gediscussieerd kan worden. Waarover de gelijken even gelijk zijn, en niet jij als ouder dan ineens zegt: ja, .. maar zo gaan we het niet doen! Leer praten, filosoferen, discussiëren, en leer het je kinderen en leerlingen. Leer het ze door het zelf aan te gaan, door te luisteren en over alles wel de discussie aan te gaan waar het kan op voet van gelijkwaardigheid!

Ga in discussie!

 

 

*)Er zijn vaste waarden, vaste regels of rituelen die praktisch zijn om op te stellen thuis. Deze gaan gewoonlijk over zaken als: eten, slapen en verzorging. Discussieer je daarover? Nee. Stel je die regels gewoon op. Nee, ook niet. De regels kunnen best in samenspraak opgezet, maar er bestaat hier geen gelijkwaardigheid. Jij bent hier de ouder, je kind is het kind.

 

Hadewych Simonis werkt in Monster (Westland) met Gevoelige Denkers en hun ouders en opvoeders. Hoogbegaafd, hoogsensitief, HB, HSP, coaching en training, Ik leer leren, Rots & Water, MINDSET-training, club GRONDIG HB.

 

Langs elkaar heen.

Langs elkaar heen.

Ik geniet het voordeel dat ik als coach – van denkers – , ook ouder ben, èn ruim 7 jaar leerkracht was.

Ik ken de rol en mogelijkheden van coach, van ouder èn van leerkracht van binnenuit. Ik heb vele gesprekken gevoerd als leerkracht met ouders over ‘onze’ kinderen. Vruchtbare gesprekken, lastige gesprekken, zoekende gesprekken: wat heeft dit kind nodig? En.. hoe kunnen we dat dit kind bieden?

Het kind uit de klas, is niet altijd het kind dat een ouder kent van thuis.

Dat zegt niets over je observatie. Het zegt vaak iets over de situatie, en over het kind, en de weg die het kind zoekt.

Stel dat de ouder en de leerkracht hetzelfde met het kind voor heeft. Daar probeer je toch als ouder de school voor je kind op uit te zoeken. We willen dat het goed gaat met dit kind. Dit ‘goed gaan’ kan verschillende dingen inhouden: Dat het stil is en luistert; dat het een mening kan formuleren; dat het netjes zijn werk doet; dat het een creatief mens wordt; dat het foutloos spelt en rekent; dat het …………..

 

Stel dat je het belangrijk vindt dat het kind zich aanpast aan een situatie, zich netjes gedraagt, en niemand tot last is. Dan beoordeel je de opmerkingen van leerkracht en ouder anders dan wanneer je het belangrijk vindt dat het kind zijn mening laat horen en goed naar zichzelf luistert. Stel dat je het belangrijk vindt dat het vlot kan hoofdrekenen en foutloos spelt, dan lees of schrijf je een rapport van een kind anders, dan wanneer je wil dat het kind altijd voor een ander klaarstaat.

Wat vind jij belangrijk?

Wat vind jij belangrijk voor jouw kind, en voor de kinderen uit de klas?

Wat wilde jij graag als kind?

Wat zou jij graag gewild hebben..?

Ik nodig leerkrachten en ouders uit hier eens bij stil te staan. Dit omdat ik merk dat in oudergesprekken ouder en leerkracht, nogal eens onbedoeld langs elkaar heen praten. Wat is je doel? En wat is jullie gezamenlijk doel?

(En dan laat ik het doel van je kind, waar ik als kindercoach met ouders en kinderen de aandacht op richt, nu even buiten beschouwing…)

Hadewych Simonis is kindercoach en trainer voor denkers. In haar praktijk in Monster werkt zij met (hoogbegaafde) kinderen en hun ouders aan stevige grond onder hun voeten.
Draaien op een stoel

Draaien op een stoel

Draaien op een stoel, wiebelen met de benen, prutsen met een pen. Ouders vinden het maar wat lastig als hun kind zo bij mij in de praktijk zit. Ze moeten zich gedragen.

Zit even stil, geef antwoord aan die mevrouw, kijk haar aan, ga even rechtop zitten.

Ik hoor het vaak.

Ik hoor het met plezier. En ik zie het kind bewegen met plezier. Het kind is bezig, duidelijk bezig.

Bezig de keus te maken of het dit eigenlijk wel wil. Bezig te voelen en te landen. Bezig de nieuwe plek in zich op te nemen. Bezig met wat mama er van vindt, en bezig te polsen of ik ok ben. Bijvoorbeeld.

En het is heel verstandig die bewegingen in het lichaam de ruimte te geven.

Ik ben er voor het kind, en daarmee voor de ouder. Als het kind wil opstaan, staat het op. Als het kind wil gaan liggen, gaat het liggen. En natuurlijk zoeken we uit waar het dat voor nodig heeft.

Als ouder laten we het gedrag, en alles wat we ervan vinden, even los. Er is geen gevaar, er gaat niets mis. We kijken, en praten, en doen. En meestal zitten we niet lang op een stoel!

 

Hadewych Simonis is kindercoach en trainer in weerbaarheid, in Monster, Westland. Zij verzorgt trainingen vanuit kinderpraktijk GRONDIG: Rots & Water, ik leer leren, Bal-A-Vis-X en individuele trajecten voor kinderen en ouders die steviger willen staan. Lezing autonomie : 15 januari. Trainingen ik leer leren januari, Rots&Water 2 en 3 maart. Trajecten op dinsdag, woensdag, donderdag.
Ik weet wat ik wil en ik weet wat ik kan.

Ik weet wat ik wil en ik weet wat ik kan.

Over weerbaarheid:

Wat voel ik, waar en wanneer?
En waar in mijn lijf..?
En hoe in mijn lijf?

In mijn armen en benen….omdat ik wil vechten?

In mijn benen of schouders … omdat ik wil vluchten?

Onderin mijn buik… omdat ik verstijf van angst?

In mijn keel, omdat het me benauwt?

Hoog in mijn buik… omdat ik niet weet wat ik moet doen?

In mijn nek… omdat mijn nekharen overeind gaan staan?

In mijn schouders…. omdat ik mezelf wil beschermen?

In mijn ogen… omdat ik het niet wil zien?

In mijn knieën.. omdat ik door de grond wil zakken?

In mijn kaak.. omdat ik van me af wil schreeuwen?

In mijn keel… omdat ik tranen voel opkomen….?

Ik geef mezelf de tijd om na te gaan wat ik ergens van vind. Daarna kan ik kiezen hoe ik reageer.

the power of yet

The power of yet.

Maar hoe weet ik wat ik ergens van vind? Hoe weet ik wat ik dan moet doen? Wat is weerbaarheid? Moet ik daar dan ook mijn lijf voor kennen?

In de lezing zoeken we antwoorden op vragen als deze. We zullen spreken over verschillende aspecten van weerbaarheid: fysieke weerbaarheid bijvoorbeeld, en mentale weerbaarheid. En kijken wat ervoor nodig is om weerbaar te zijn.

Om in de stemming te komen verwijs ik vast naar een kinderliedje van Sesamstraat dat ik vanmorgen tegenkwam op t net: The power of yet! Welke boodschap heeft dit liedje, als je kijkt naar mentaal weerbaar zijn? Ik kom er natuurlijk op terug tijdens de lezing. Klik op de foto voor het liedje.

Nee hoor, er is niets aan de hand.

Wees maar niet bang. Het is niks. Kom maar hier, er is niets aan de hand.

angsten

Ik ben wel bang! Ik voel me bang. Ik durf niet. Er zit een groot zwart monster. Ik kan dit niet. Ik ben bang dat er iets gebeurt.

Wat is waar?

Wat is waar voor je kind?
Wat speelt zich af in het hoofd van je kind?

Je kind zal net zo lang huilen, roepen, zich verstoppen, boos worden, tot het zich gehoord voelt. Je kunt pas iets doen met iets dat er mag zijn. Als je angst er niet mag zijn, kun je deze ook niet oplossen.

Vertel me: wat zie je? Waar ben je bang voor? Luister je mee naar de beleving van jouw kind?

GRONDIG-tip voor opvoeders #4

uit de laatste nieuwsbrief. Deze ging over angst en drukte in het hoofd. Aanmelden voor de nieuwsbrief is heel eenvoudig.

Hadewych Simonis is trainer en kindercoach GRONDIG voor emotionele en mentale weerbaarheid. Ze geeft trainingen Rots en Water, ik leer leren, workshops en lezingen en coacht wiebelige kinderen èn hun ouders. Monster, kindercoach Westland