Als er een ja gevraagd werd, gaf zij een nee. Als ze uitgenodigd werd, bedacht ze zich. Als iemand haar naar bejegende, zocht ze juist contact en deed mee, tegen zichzelf.
Evenals de peuter over wie ik gisteren sprak met zijn moeder. Hij riep maar NEE, NEE, NEE!
Als ik tegen mezelf ben, voel ik me sterk, sprak de 14-jarige hoogbegaafde jongedame uit. Dan ben ik iemand. Ze schrikt ervan. Soms komt de waarheid hard binnen als je ze uitspreekt. Nee, voegt ze eraan toe, zo bedoel ik het niet.
Ik zwijg. We weten beide wel beter. Ik weet dat ze het weet, en dat ze het voor het eerst durft uitspreken. Ik vertel haar van mijn koffertje op het plein, waar ik vroeger, toen ik haar leeftijd had, op ging staan. Van mijn legerkistjes en oversized soldatenjack. Brullend vanuit mijn fort, tegen de wereld.
Wat voelde ik mij alleen, zeg ik. Ik ben op een stoel gaan staan. Zij volgt me. Samen staan we daar, heel groot en heel stoer. We klimmen op tafel. Onze lichamen opgepompt.
Dan breekt ze. Ik kan niet meer, zegt ze.
Ze maakt contact, met zichzelf…! Op weg naar contact met anderen.