Draaien op een stoel, wiebelen met de benen, prutsen met een pen. Ouders vinden het maar wat lastig als hun kind zo bij mij in de praktijk zit. Ze moeten zich gedragen.
Zit even stil, geef antwoord aan die mevrouw, kijk haar aan, ga even rechtop zitten.
Ik hoor het vaak.
Ik hoor het met plezier. En ik zie het kind bewegen met plezier. Het kind is bezig, duidelijk bezig.
Bezig de keus te maken of het dit eigenlijk wel wil. Bezig te voelen en te landen. Bezig de nieuwe plek in zich op te nemen. Bezig met wat mama er van vindt, en bezig te polsen of ik ok ben. Bijvoorbeeld.
En het is heel verstandig die bewegingen in het lichaam de ruimte te geven.
Ik ben er voor het kind, en daarmee voor de ouder. Als het kind wil opstaan, staat het op. Als het kind wil gaan liggen, gaat het liggen. En natuurlijk zoeken we uit waar het dat voor nodig heeft.
Als ouder laten we het gedrag, en alles wat we ervan vinden, even los. Er is geen gevaar, er gaat niets mis. We kijken, en praten, en doen. En meestal zitten we niet lang op een stoel!